Podręcznik integracji Ge Gld6700n

Podręcznik integracji Ge Gld6700n to oprogramowanie firmy GE, które pozwala na łatwą integrację urządzeń przemysłowych firmy GE, takich jak serwery, kontrolery Ethernet i sterowniki PLC do systemów przemysłowych. Oprogramowanie to umożliwia użytkownikom konfigurowanie urządzeń za pomocą łatwego w użyciu interfejsu, dzięki czemu można znacznie skrócić czas potrzebny do zintegrowania różnych systemów przemysłowych. Podręcznik integracji Ge Gld6700n oferuje również wsparcie w przesyłaniu danych do chmury, co umożliwia zdalne monitorowanie urządzeń i systemów przemysłowych.

Ostatnia aktualizacja: Podręcznik integracji Ge Gld6700n

Integracja europejska Podręcznik akademicki

Jest to całościowy podręcznik obejmujący problematykę integracji europejskiej. Autorzy szczegółowo omówili podstawowe zasady integracji, instytucje integrującej się Europy, system gospodarczy i społeczny wspólnot, system walutowy Unii Europejskiej, współpracę polityczną państw Unii, subregionalne obszary integracji, dochodzenie Polski i innych państw Europy Środkowej i Wschodniej do członkostwa w Unii oraz ich perspektywy na przyszłość.

Podręcznik jest przeznaczony przede wszystkim dla studentów kierunków ekonomicznych, jednak zawarte w nim wątki pozaekonomiczne sprawiają, że może on być również wykorzystywany przez studentów historii, politologii, prawa, socjologii.

• Kategorie:
  Książki » Publikacje akademickie
  Publikacje akademickie » Nauki humanistyczne » Historia » Historia powszechna » Historia poszczególnych krajów i krain » Historia Europy » Historia Unii Europejskiej Publikacje specjalistyczne » Historia Unii Europejskiej Redakcja: Antoni MarszałekJęzyk wydania:polskiISBN:8320815282EAN:9788320815283Liczba stron:528Wymiary:16. 0x23. 5cmWaga:0. 73kg

Sposób dostarczenia produktu fizycznego

Sposoby i terminy dostawy:

Ważne informacje:

Czas oczekiwania na zamówiony towar = czas wysyłki produktu + dostawa przez przewoźnika

Koncepcja zjednoczenia Europy pojawiła się już w średniowieczu. Ideę tę próbował urzeczywistnić Karol Wielki. Myśl o powstaniu jednej wspólnej Europy wyrażał też Otton III – jak pamiętamy, istotną rolę w tym dziele miał odegrać Bolesław Chrobry. Pomysły na zjednoczenie pojawiały się także w propozycjach pisarzy i publicystów w różnych okresach historycznych. Przypominano o wspólnych korzeniach kontynentu, co było punktem wyjścia rozważań o integracji.

Jean Monnet, francuski ekonomista, zasugerował, że proces integracji powinien być stopniowy i odbywać się etapami – scalanie powinno obejmować kolejne obszary życia. Pomysł Monneta zainspirował ministra spraw zagranicznych Francji Roberta Schumana do złożenia propozycji powołania organizacji, która zajmowałaby się rozwojem przemysłu ciężkiego. Zamierzano w ten sposób nadzorować przemysł zbrojeniowy w Europie, stąd jednym z państw, które otrzymały tę propozycję, były także Niemcy. Schuman zaproponował także powstanie Europejskiej Wspólnoty Obronnej, w ramach której miała także działać armia niemiecka i tym samym podlegać kontroli. Rozbrojenie Niemiec, według USA i krajów Europy Zachodniej, nie wchodziło w rachubę, ponieważ chciano utrzymać „równowagę europejską”. Nie bez znaczenia był też fakt, że Niemcy były krajem graniczącym z radziecką strefą wpływów.

W tym czasie pomysł na koordynację polityki gospodarczej, współpracę w dziedzinie handlu, wojskowości, ale też kultury podjęły kraje Beneluksu, Francja i Wielka Brytania, podpisując 17 marca 1948 roku porozumienie. Natomiast w maju 1948 roku w Hadze na Kongresie Europy postanowiono, że konieczna jest współpraca między państwami Europy Zachodniej mająca przede wszystkim na celu umacnianie demokracji, przestrzeganie praw człowieka i regulację kwestii społecznych. Dlatego też na konferencji ambasadorów w Londynie opracowano statut Rady Europy, a 5 maja 1949 roku organizacja zaczęła funkcjonować. Państwami założycielami były: Belgia, Dania, Francja, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Norwegia, Szwecja, Wielka Brytania i Włochy. Siedzibą Rady został Strasburg. Organami organizacji są: Sekretariat, Komitet Ministrów (w jego ramach systematycznie spotykają się ministrowie spraw zagranicznych) i Zgromadzenie Parlamentarne, do którego wybierani są parlamentarzyści państw członkowskich.

Rada Europy przyjmuje dokumenty mające charakter traktatów międzynarodowych, zwane konwencjami, do których mogą przystępować państwa członkowskie Rady, a w niektórych przypadkach także europejskie kraje nieczłonkowskie lub nawet pozaeuropejskie kraje nieczłonkowskie. Wśród ważnych konwencji opracowanych w Radzie Europy są m. in. : Europejska Konwencja Praw Człowieka, Europejska Konwencja Kulturalna, konwencja o zapobieganiu terroryzmowi, konwencja w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej.

Na mocy przyjętej przez Radę Europejskiej Konwencji Praw Człowieka powstał Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu, który orzeka na jej podstawie. Każdy kraj przystępujący do Rady Europy ma obowiązek podpisania konwencji.

Traktat o powołaniu Europejskiej Wspólnoty Obronnej został podpisany w 1952 roku w Paryżu, jednak Francja go nie ratyfikowała. Rok wcześniej udało się natomiast rozpocząć proces integracji gospodarczej, proponowany przez francuskich polityków. 18 kwietnia także w Paryżu Francja, Niemcy, Włochy, Holandia, Belgia, Luksemburg powołały Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, podpisując tzw. traktat paryski, który zaczął obowiązywać 23 lipca 1952 roku. Państwa sygnatariusze zgadzały się na wspólny rynek surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego. Celem był rozwój gospodarczy państw, jak również wzrost zatrudnienia. Traktat zawarto na 50 lat. Na czele głównego organu EWWiS – Wysokiej Władzy stanął Jean Monnet.

Kolejne lata przyniosły rozwój współpracy, a także zmiany w strukturze, czyli powstanie nowych instytucji. Na spotkaniu przedstawicieli EWWiS w Mesynie zadecydowano o powołaniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. EWG powstała 25 marca 1957 roku na mocy traktatów rzymskich. Państwami sygnatariuszami były te kraje, które powołały EWWiS. Drugą organizacją utworzoną w Rzymie była Europejska Wspólnota Energii Atomowej Euratom.

W 1973 roku do EWG przystąpiły Wielka Brytania, Dania i Irlandia, a w 1981 roku Grecja. W roku 1986 dołączyły Hiszpania i Portugalia. Zamierzano stworzyć wspólny rynek towarów i usług. Powołano więc instytucję, która miała nadzorować ściślejszą współpracę w tych dziedzinach. W ten sposób powstała Komisja Europejska, a wkrótce również Europejski Bank Inwestycji. Głównym zadaniem tej drugiej instytucji była dbałość o równomierny rozwój państw członkowskich i wspieranie kredytami i subwencjami tych krajów i regionów, dla których to wsparcie jest niezbędne.

Kolejną formą organizacyjną, która powstała 4 stycznia 1960 roku niejako obok już wspomnianych struktur, ale także miała służyć integracji europejskiej, była EFTA – Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu. W jej skład weszły: Austria, Wielka Brytania, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja. Od 1 stycznia 1967 roku stworzono między nimi bezcłową strefę handlu obejmującą artykuły przemysłowe. W 1970 roku członkiem EFTA stała się Islandia, w 1985 Finlandia. Natomiast w 1973 roku wystąpiły z niej Wielka Brytania i Dania, a w 1986 Portugalia. W 1991 roku członkiem EFTA został Liechtenstein.

Z Archiwum TVP

Obejrzyj historię powstania Unii Europejskiej w pigułce. Materiał powstał w 2002 roku.

Proces integracji nie był pozbawiony problemów. Francja obawiała się zrównania w prawach Niemiec z pozostałymi państwami. Kiedy jednak sukcesem zakończyły się negocjacje z RFN i podpisano dwustronny układ, uznała, że dalsze integrowanie nie jest jej potrzebne. Kolejny problem dla niektórych państw stanowiły wpływy amerykańskie. W pewnym sensie ich pasem transmisyjnym była Wielka Brytania. Zdarzało się także, że rządy niektórych państw podejmowały decyzję o wejściu w struktury europejskie, natomiast mieszkańcy taką możliwość odrzucali w referendum. Tak było w Norwegii. Z kolei Turcja rozpoczęła starania o wejście do struktur europejskich już w roku 1963. Została wówczas państwem stowarzyszonym. Oficjalny wniosek o wejście został złożony w 1986 roku, ale ze względu na łamanie praw człowieka, problem Kurdów, różnice kulturowe, religijne, a także brak możliwości dostosowania systemu prawnego do wymogów europejskich Turcja nadal pozostaje poza Unią. Nie bez znaczenia jest też fakt, że tylko niewielka część Turcji leży na kontynencie europejskim.

KBWE

Warto zauważyć, że z inicjatywy zwolenników integracji podejmowane były przedsięwzięcia, które miały służyć współpracy także między państwami, które nie weszły do EWG czy EWWiS. 30 lipca 1975 roku obradowała w Helsinkach Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (w 1995 roku została przekształcona w Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie). W jej obradach wzięły udział: USA, Kanada i prawie wszystkie państwa europejskie. Nie pojawili się jedynie przedstawiciele Albanii. Podjęto próbę porozumienia pomiędzy państwami o różnych systemach politycznych. Obecni zadeklarowali chęć pokojowego współistnienia, wyrzeczenia się siły w kontaktach międzynarodowych, nienaruszalność integracji terytorialnej. Deklarowali pokojowe rozwiązywanie konfliktów i brak ingerencji w wewnętrzne problemy państw. Najważniejszym jednak postanowieniem była deklaracja o przestrzeganiu praw człowieka.

Dalsza droga ku jedności

W lipcu 1987 roku wszedł w życie Jednolity Akt Europejski, który precyzyjnie określił cele, do których dążą państwa europejskie, poszerzył zakres współpracy, np. w dziedzinie polityki, ochrony środowiska, badań naukowych. Ustanowił Radę Europejską oraz poszerzył kompetencje parlamentu.

Jesień Narodów doprowadziła do rozpadu radzieckiej strefy wpływów i tym samym umożliwiła przystąpienie do procesu integracji krajów Europy Środkowo‑Wschodniej. Zanim jednak do tego doszło, opracowano w Maastricht na szczycie EWG traktat, który wprowadził nazwę „Unia Europejska” oraz ustalił szczegółowe zasady, na podstawie których Unia miała funkcjonować. Jego podpisanie nastąpiło 7 lutego 1992 roku.

Należy pamiętać, że nadal istniały Wspólnoty Europejskie, czyli EWG, EWWiS i Euratom. Dopiero traktat lizboński w 2009 roku doprowadził do ich likwidacji, natomiast Unii Europejskiej nadał osobowość prawną.

Ani zasoby naturalne, ani ludzkie nie są rozmieszczone równomiernie. Społeczeństwa wyrastają z odmiennych kręgów kulturowych, mają różne priorytety, dzieje i doświadczenia. Chcąc się rozwijać, uzyskiwać deficytowe dobra, rozszerzyć rynki na swoje towary, nawiązują między sobą współpracę. W najprostszej postaci jest to porozumienie dwóch krajów. Często zdarza się jednak, że współpracę podejmuje kilka, a nawet kilkanaście państw. Jako grupa zyskują więcej – ich współpraca się poszerza, czasem pogłębia. Dodatkowo, występując razem, są silniejsi w rozmowach z potęgami gospodarczymi i politycznymi.
Właśnie dlatego powstają gospodarcze organizacje integracyjne. IntegracjaIntegracja oznacza zacieśnianie przez państwa przede wszystkim współpracy ekonomicznej, choć ona nie byłaby możliwa bez współpracy politycznej. Minusem, jak w każdej organizacji, jest rezygnacja z części niezależności – państwo członkowskie musi podporządkować się wspólnym decyzjom, nawet jeśli było im przeciwne.
Duża liczba ugrupowań integracyjnych na świecie świadczy o przewadze zalet integracji nad jej wadami.

Najczęściej wyróżnia się 5 stopni integracji gospodarczej.

• Najniższy – strefa wolnego handlustrefa wolnego handlu – gwarantuje swobodę przepływu towarów między krajami członkowskimi, czyli brak ceł i ograniczeń. Natomiast każdy z krajów określa własną politykę handlową wobec państw spoza organizacji.

• Jeżeli państwa uzgodnią wspólną politykę celną, to osiągną wyższy stopień integracji – unię celnąunię celną.

• Kolejny stopień – wspólny rynekwspólny rynek – oznacza dodatkowo swobodę przepływu ludzi, kapitału, usług i informacji.

• Unia gospodarczaUnia gospodarcza to kolejny stopień integracji. Jej podstawową cechą jest wspólna polityka finansowa, w tym dotycząca podatków czy waluty. Na tym etapie pojawiają się ponadnarodowe instytucje koordynujące lub zarządzające, np. bank centralny emitujący i kontrolujący wspólną walutę.

• Najbardziej zaawansowaną formą integracji jest unia politycznaunia polityczna ze wspólnym rządem. Państwa redukują swą podmiotowość, ponieważ decyzje podejmowane są w imieniu wszystkich członków przez ponadpaństwowe instytucje.

  RGhO6m9d7Lxcr1

NAFTA (ang. North American Free Trade Agreement) – Północnoamerykańskie Porozumienie Wolnego Handlu funkcjonuje od 1994 roku. Łączy Kanadę, Stany Zjednoczone i Meksyk. Dzięki niemu znacząco wzrosły obroty handlowe między państwami członkowskimi. Sztandarowymi przykładami inwestycji wspomagającymi rozwój Meksyku są maquiladoras – montownie korzystające z amerykańskich surowców i technologii oraz meksykańskich pracowników. Amerykanie i Kanadyjczycy zyskują tańsze produkty, Meksykanie mają pracę i dochody.
Negatywnym skutkiem współpracy jest napływ do Meksyku subsydiowanej żywności z USA, co destabilizuje lokalny rynek rolny. Porozumienie nie zmniejszyło różnic w dochodach i poziomie życia między Stanami Zjednoczonymi i Meksykiem, czego rezultatem jest intensywna nielegalna emigracja na północ.

Historia Unii Europejskiej zaczęła się w 1952 roku wraz z powstaniem Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, która w 1957 roku przekształciła się w Europejską Wspólnotę Gospodarczą. Początkowo tworzyło ją 6 państw: Francja, Włochy, Niemcy (Zachodnie), Belgia, Luksemburg i Holandia. Sukces wspólnego rynku spowodował, że wstępowały do niego kolejne państwa. Jednocześnie pogłębiała się integracja. Zyskiwał na znaczeniu parlament europejski, obecnie wybierany w głosowaniu powszechnym, pojawiły się ponadnarodowe instytucje, jak Europejski Bank Centralny. Konsekwencją było wprowadzenie w części państw wspólnej waluty. Obecnie Unia Europejska liczy 28 państw.

Celem UE w XXI wieku jest działanie na rzecz rozwoju, bezpieczeństwa, ochrony środowiska, rozpowszechniania europejskich wartości przy zachowaniu różnorodności kulturowej.
Członkostwo w Unii przynosi wymierne korzyści. Obszary słabiej rozwinięte otrzymują pomoc z funduszy – regionalnego i strukturalnego. Za te pieniądze modernizuje i buduje się drogi, porty, oczyszczalnie ścieków, finansuje zakup sprzętu badawczego, organizuje szkolenia. Rolnicy otrzymują dopłaty do produkcji albo do posiadanej ziemi. Tradycyjne wyroby regionalne są chronione i nie mogą być produkowane pod swoją nazwą w dowolnym miejscu. Uczniowie i studenci uczestniczą w licznych programach międzynarodowych wymian.
Przepisy prawa krajowego nie mogą być sprzeczne z unijnymi. To wymusza wysokie standardy dotyczące praw socjalnych, społecznych, kulturowych, politycznych, edukacji czy ochrony zdrowia.
Jednolite przepisy ułatwiają współpracę firm, wspólna waluta zmniejsza koszty prowadzenia międzypaństwowej działalności gospodarczej, regulacje wymuszają wysoką jakość wyrobów. Gdy pojawiają się spory, rozstrzyga je unijny trybunał sprawiedliwości.

Krytycy Unii wskazują na rozbudowaną biurokrację, niemoc decyzyjną, konieczność opłacania składek, utratę suwerenności, szkodliwe przepisy, działania przeciw chrześcijaństwu itp.

Wspólny Rynek Południa (MERCOSUR) to wbrew nazwie jedynie unia celna zrzeszająca Brazylię, Argentynę, Paragwaj, Urugwaj i Wenezuelę. Boliwia jest w trakcie ratyfikacji. Pozostałe kraje są członkami stowarzyszonymi. Organizacja chce stworzyć warunki dla równego traktowania wszystkich podmiotów gospodarczych, by umożliwić wolną i równą konkurencję na rynku. Od powstania w 1991 roku obroty handlowe wewnątrz organizacji wzrosły 9‑krotnie, choć trzeba pamiętać, że prawie połowa z nich to wymiana brazylijsko‑argentyńska. Docelowo MERCOSUR ma przekształcić się we wspólny, wolny rynek.

Specyficzną formą współpracy jest APEC – Wspólnota Gospodarcza Azji i Pacyfiku. Sama definiuje się jako forum gospodarcze. W forum uczestniczy 21 państw stanowiących 40% ludności świata, mających ponad 40% udziału w globalnym handlu i wytwarzających ponad 50% światowego PKB. Wskutek obniżenia barier handlowych, zmniejszenia kosztów prowadzenia biznesu wymiana towarowa pomiędzy państwami członkowskimi wzrosła ponad 5‑krotnie. Do 2015 roku w regionie ma być powszechny dostęp do szerokopasmowego Internetu, co znacząco wpłynie na rozwój ekonomiczny i społeczny.

Ścisła współpraca pomiędzy państwami nie dotyczy tylko polityki i gospodarki. Dzięki Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu sportowcy rywalizują według jednakowych reguł i przepisów w zawodach sportowych z igrzyskami olimpijskimi włącznie.

Światowy Związek Pocztowy umożliwia przesyłanie listów i paczek według jednakowych zasad na całym świecie. Z kolei UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury) przyczynia się do współpracy kulturalnej, naukowej i oświatowej. Dzięki niej mamy na przykład Listę Światowego Dziedzictwa.

• Integracja oznacza zacieśnianie współpracy między państwami.

• Integracja dotyczy najczęściej współpracy ekonomicznej i politycznej, ale są organizacje koncentrujące się na kulturze, nauce czy sporcie.

• Integracja ekonomiczna ma 5 stopni zaawansowania:

  • strefa wolnego handlu,

  • unia celna,

  • wspólny rynek,

  • unia gospodarcza,

  • unia polityczna.

• NAFTA jest przykładem strefy wolnego handlu, MERCOSUR – unii celnej, a Unia Europejska – unii gospodarczej.